In mijn eerste jaar als student Integrale Veiligheidskunde was het practicum een van mijn favoriete vakken. Dit kwam doordat ik makkelijker leer door in de praktijk dingen uit te voeren, dan alles uit boeken te halen en dit af te ronden met een schriftelijk tentamen. Als eerstejaars student had ik drie toets momenten, namelijk: twee peerassessments en een eindassessment. Dit eindassessment werd afgenomen door docenten, maar de peerassessments door ouderejaars studenten. 

Om je practicum goed te maken, moest je goed weten (door o.a. trial and error) wat nou eigenlijk de opdracht was. Om je eindassessment goed af te leggen bij de docenten, was het fijn dat je al eerder feedback gekregen had op je presentatiestijl en je manier van uitvoeren van de opdracht. Voor beiden had je de peerassessors. Dit waren dus ouderejaars studenten die je hielpen bij je opdracht d.m.v. het geven van feedback. Om de feedback nuttig te maken, moest het wel kwaliteitsfeedback zijn en had je dus assessoren nodig die wisten wat ze deden en aandachtig opletten tijdens je presentatie, wat helaas niet altijd het geval was.

Ik wilde hier graag verandering in brengen, studenten hebben het recht op goede reflectie op de door hun gemaakte opdracht, waardoor ik gemotiveerd werd. Toen ik een oproep zag van S. Sloot voor studenten als ik, om peerassessor te worden, ben ik samen met een studiegenoot en tevens vriend, Giovanny Chong, aan de slag gegaan met de solliciatie voor het benoemde "peerassessorschap".

Na afloop van het peerassessorschap heb ik gemerkt dat ik ook persoonlijk ontwikkeld ben. Bijvoorbeeld durf ik sneller en duidelijker mijn mening te geven en hier ook achter te staan wanneer er tegengas gegeven word. Ik weet nu beter hoe ik kwalitatief goede feedback kan geven en hoe je dit effectief overbrengt naar anderen. Ook heb ik meegemaakt hoe je op een goede manier het werk van mensen kunt beoordelen en hoe je hierover samen met een andere peerassessor tot overeenkomst kunt komen. 

Zoals hierboven genoemd werkte ik samen met telkens één andere peerassessor. Op het begin vond ik dit jammer, ik wilde namelijk graag samen met bovengenoemde Giovanny samen het peerassessorschap meemaken. Na een paar weken kwam ik er toch achter dat ook hier een achterliggende reden voor was, namelijk: het ontwikkelen van je samenwerkingsvermogen. Je moet met mensen die je niet of nauwelijks kent ineens een goed gestructureerde samenwerking opzetten, zodat de eerstejaars studenten nog steeds kwalitatief goede feedback ontvangen, wat ook deel is van mijn persoonlijke ontwikkeling.

Achteraf vind ik het goed dat ik me opgegeven heb als peerassessor. Qua ontwikkeling is het erg effectief geweest. Ik kan sterker in mijn schoenen staan bij het geven van feedback, het beoordelen van anderen, samenwerken en presenteren. Soms kwam het zijn van peerassessor niet even gelegen, er waren namelijk erg veel andere dingen die moesten gebeuren, maar ondanks dat heb ik er een goede ervaring aan overgehouden.